Zapowiadało się na kolejny, schematyczny sequel, aż do momentu finałowej ucieczki, po której już wiedziałem, że ta część jest wyjątkowa.
Zaczęło się od genialnego, heroicznego wejścia dzieciaka z koparką, na ratunek final girl. Co prawda zgubił się dziesięć minut wcześniej, a dziewczyna zdążyła przebiec jakieś pół kilometra, ale nie przeszkodziło mu to w nagłym pojawieniu się w odpowiednim miejscu o właściwym czasie. Najwyraźniej pomyślał, że to dobry pomysł na wszelki wypadek wejść do koparki w stodole i może Jason będzie akurat tędy przechodził. Nie mylił się. Po obaleniu oprawcy, dzieciak i dziewczyna zabłysnęli zbliżając się do leżącego psychopaty na odległość dziesięciu centymetrów. Swoją drogą Jason całkiem szybko się pozbierał by kontynuować pościg. Prawdopodobnie udawał nieprzytomnego żeby ich zaskoczyć (żartowniś). Następnie bohaterowie przebili poziomem inteligencji wszystkie postacie z horrorów uciekające w stresie po schodach na górę zamiast na dwór i na otwartej przestrzeni zdecydowali się uciec na poddasze wysokiej stodoły po pionowej drabinie. I w końcu pojawia się główny bohater, ale tylko w teorii główny, bo gdy wszyscy w okolicy ginęli z ręki Jasona, on przez godzinę filmu leżał w łóżku. Stanął na przeciwko mordercy niczym Clint Eastwood szykujący się do pojedynku by stawić czoła koszmarowi z dzieciństwa. Niestety jego zapał i podniosły moment kończy cios maczetą w klatkę (no kto by się spodziewał, że uzbrojony psychol idący w jego stronę może go zaatakować). Koniec końców gdy do bohatera dotarło, że jest w niebezpieczeństwie (w końcu) powtorzył świetny pomysł poprzedników i zamiast uciec na dwór przed siebie, wybrał rozpadającą się, spowalniającą go drabinę na poddasze stodoły (bo jak zginąć to lepiej w towarzystwie co nie?).
Piąta część pokazała mi, że ten z pozoru najbardziej typowy i oklepany slasher jednak potrafi jeszcze czymś zaskoczyć.